wat en wie?

The Eyes of the Skin: Architecture and the Senses (1996) is een klassieker in de architectuurtheorie. Juhani Pallasmaa stelt de vraag waarom het gezichtsvermogen, van alle vijf zintuigen, zo dominant is in de architectuurcultuur en het architectonisch ontwerp. Hij betoogt dat de onderdrukking van de andere zintuigen heeft geleid tot een verarming van onze gebouwde omgeving en een verminderde focus op de ruimtelijke ervaring en de inspirerende kracht van architectuur.

meer info

waarom?

“Pallasmaa stelt dat architectuur te vaak is gericht op het visuele, terwijl de beleving van ruimte een volledig zintuiglijke ervaring is. Hij pleit voor een meer lichamelijke en tactiele benadering van ontwerpen, waarbij ook reuk, gehoor, tast en zelfs zwaartekracht een rol spelen in hoe we een plek ervaren. De titel verwijst naar het idee dat de huid — als voelend zintuig — net zo essentieel is voor ruimtelijke waarneming als het oog. Volgens Pallasmaa ontstaat betekenisvolle architectuur pas wanneer ze het hele lichaam aanspreekt en zo een diepe, existentiële verbondenheid met de ruimte mogelijk maakt.”