19. Reproductie van ongelijkheid

“People often ask us, ‘If women design buildings, will the buildings be different or better?’ If women collectively organize, design and make buildings that suit their needs rather than having to fit into what exists already (buildings created by a patriarchal culture) then the buildings are bound to look and feel different.” 94

Om een verandering te realiseren, pleit Jos Boys 95 ervoor om te strijden voor een feministische bewustwording, zodat mensen zich realiseren dat niet het individu, maar de maatschappij verantwoordelijk is voor exclusiemechanismen. [3] Die strijd begint volgens Boys al tijdens de opleiding, waar studenten een belangrijke rol kunnen spelen door lezingen en workshops te organiseren, en samen te werken met docenten die open staan voor nieuwe benaderingen.

Opleidingen zijn volgens Boys nog te weinig inclusief: “There is a reproduction of white, straight, male, able-bodied privilege that benefits some and not others.” De manier waarop wordt nagedacht over (on)gelijkheid in de maatschappij is volgens haar een deel van het probleem: het heersende ideaal van de neoliberale zelfontplooiing zorgt er wel voor dat het beroep toegankelijker wordt voor vrouwen, en dat er aandacht is voor gelijk loon, maar niet dat de invulling van het beroep verandert.

De reproductie van ongelijkheid stoppen, begint met het erkennen ervan. “It is a historical accident that we have certain ways of doing things. But once we do them that way, and once we are educated to do them that way, we get inculcated into them, and they seem so obvious and normal that we don’t revisit them structurally.” 96

Setareh Noorani 97 schrijft over hoe vandaag steeds meer de nadruk wordt gelegd op de rol van onderzoekers en archieven als poortwachter [17] van de architectuurgeschiedenis. Zo worden de onderzoeksmethodes en de selectie van archieven zowel bij het verzamelen als het onderzoeken ervan kritisch bevraagd om de reproductie van uitsluitingsmechanismen te doorbreken. 98